Երևանը՝ որպես Խորհրդային Հայաստանի մայրաքաղաք, ունեցել է ճարտարապետական զարգացման հետաքրքիր ուղի, որը հատկապես վառ դրսևորվեց 1960-ական թվականներից սկսած: Այս ժամանակաշրջանը նշանավորվեց Խրուշչովյան "հալոցքով", որը թույլ տվեց հայ ճարտարապետներին ավելի մեծ ազատություն ունենալ իրենց ստեղծագործություններում:
Ալեքսանդր Թամանյանի մշակած գլխավոր հատակագծի հիման վրա, քաղաքը շարունակեց զարգանալ, այժմ ավելի շատ ազգային տարրերով: Գլխավոր ճարտարապետական գործերից էին՝ Հանրապետության հրապարակը, Օպերայի և բալետի թատրոնը, Մատենադարանը: 1970-80-ական թվականները նշանավորվեցին որպես բրուտալիզմի և մոդեռնիզմի ժամանակաշրջան: Այս ժամանակաշրջանում Երևանի ճարտարապետությունը սկսեց արտացոլել ավելի համարձակ և մոնումենտալ ոճեր՝ Մարզահամերգային համալիրը, Զվարթնոց օդանավակայանը:
Խորհրդային ճարտարապետությունը մնում է հետաքրքիր ուսումնասիրության առարկա ինչպես ճարտարապետության պատմաբանների, այնպես էլ արվեստագետների և զբոսաշրջիկների համար: Այն նաև հավելյան տեղեկություններ է տալիս այդ ժամանակվա շունչը հասկանալ ցանկացողներին:
Թեմայի շուրջ պատմական գիտությունների թեկնածու Սուրեն Մանուկյանը զրուցել է ճարտարապետ, պրոֆեսոր Կարեն Բալյանի հետ: