වෙරළ ඉමේ එක සැදෑ යාමෙක
ඉද්දි හුදකලා කබානාවක
බලා ක්ෂිතිජය මා කල්පනාවක
ඇයිද තවමත් සඳ අමාවක

පොඩි එවුන් සේ එකම පොදියට
වැටී සෙල්ලම් කරපු කැකුලිට
බැඳුනු බව මගෙ හිත තදේටම
දැනුනෙ පසුවයි ඒ හැඟුම් මට

ගමේ පාසලේ යහළුවන් ලෙස
ගෙවූ කාලය කෙලි දෙලෙන් අප
සොඳුරු හැඟුමන් පොදිය සිත තුල
බොළඳ මුත් මිහිරියි ඒ අතීතය

එකට සරසවි වරම් ලැබුමට
හැකි වුනේ නුඹෙ දිරි නිසයි මට
අතපසු කලත් දේශණා ඉඳහිට
මගහැරියෙ නෑ නුඹව කිසි දින

යෙහෙළියයි නුඹ සදාකාලික
එහෙත් වෙනසක් තිබුණි හිත යට
සිව් වසක් අග නික්ම යාමට
ඉද්දි මගෙ හිත වෙලුනි ප්‍රේමෙක

දන්න හුරු පුරුදු නුඹේ ඇස් ළඟ
ගොළු උනත් මා නිමේශයකට
හිතපුරා තිබු සෙනෙහෙ නුඹ හට
කීවෙ නුඹ සැනසෙයි කියා මම

කලත් සැලසුම් අනාගතයට
එක කැදැල්ලක දිවි ගෙවන්නට
කිසි ලෙසින් අත් නොහැරි ඉන්නට
කුමට තව කල් බහක් දෙන්නට

දෙන්න දෙතැනක හුඟක් ඈතක
දුටුවෙ නැහැ නුඹ බොහෝ කාලෙක
ඉසිඹුලක් නැති කටුක ජීවිත
යලිත් හමුවෙන්නෙ කෙදින කොතැනක

නිමාකර මේ රළු ඉඩෝරය
වසන්තය රැගෙන නුඹේ දෝතට
එනතුරා නුඹ මගේ පැල වෙත
බලා ඉමි තවමත් ආදරෙන් මම